چه منابعي حديثهاي جعلي را مشخص ميسازد؟ |
كتاب هايي كه در مورد علم رجال، علم درايه و علم فقه الحديث نوشته شده و به طور كلي كتابهايي كه در رشته علم الحديث به رشته تحرير در آمدهاند، منابعي هستند كه با مراجعه به آنها ميتوان جعلي بودن حديث را شناخت. |
علم الحديث، دانشي است كه به واسطه قوانين آن، حالات سند و متن حديث از جهت درستي و نادرستي شناخته ميشود، بدين جهت داراي سه قسم ميباشد: |
1- رجال الحديث (علم رجال): دانش مربوط به شناخت راويات حديث از نظر و ثاقت و اطمينان به راستگويي و عدم و ثاقت. |
2- علم الدراية يا مصطلح الحديث: دانش مربوط به شناخت حالات سند و متن حديث كه از آن تعبير به "اصول الحديث" نيز شده است. |
3- فقه الحديث كه از چگونگي معني و مفاد متن حديث گفتگو ميكند و آن را دراية الحديث نيز ناميدهاند، زيرا كلمه درايه به معناي فهم عميق است كه هر گاه با پسوند حديث همراه شود، فهم دقيق متن حديث را دلالت دارد.(1) |
كتابهاي الغدير، ج 5 علامه اميني، اخبار الدخيل علامه شوشتري، الموضوعات ابن جوزي، الموضاعات في الآثار، معروف حسني، براي شناخت راويان جعل كننده و كذّاب و حديثهاي جعلي و دروغين بسيار مفيد ميباشند. |
پي نوشتها: |
1. سيد رضا مؤدّب، علم الدراية، ص 10. |