< فهرست دروس

درس خارج فقه استاد رضازاده

مکاسب محرمه

94/07/12

بسم الله الرحمن الرحیم

موضوع: ابوال/ ذکر مصادیق/ كسب هاي حرام/ مكاسب محرمه

بحث در روایات خاصه ای بود که درباره جواز بیع بول ماکول اللحم وارد شده است.

روایت اول: «عن النَّبِيَّ ص قَالَ: لَا بَأْسَ بِبَوْلِ مَا أُكِلَ لَحْمُهُ».[1]

پیامبر اکرم فرمودند: نسبت به بول ماکول اللحم باس و باکی نیست.

روایت دوم: «عَنْ عَمَّارٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: كُلُّ مَا أُكِلَ لَحْمُهُ فَلَا بَأْسَ بِمَا يَخْرُجُ مِنْهُ».[2]

امام صادق علیه السلام فرمودند: در آنچه از ماکول اللحم خارج و جدا می شود بأسی نمی باشد.

روایت سوم: «عَنْ عَمَّارٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي حَدِيثٍ قَالَ: سُئِلَ عَنْ بَوْلِ الْبَقَرِ يَشْرَبُهُ الرَّجُلُ- قَالَ إِنْ كَانَ مُحْتَاجاً إِلَيْهِ يَتَدَاوَى بِهِ (يَشْرَبُهُ)- وَ كَذَلِكَ بَوْلُ الْإِبِلِ وَ الْغَنَمِ».[3]

راوی از امام صادق علیه السلام نقل می کند: از حضرت درباره بولی که بعضی می نوشند سوال کرد، حضرت جواب دادند: اگر احتیاج به شرب بول به عنوان دارو دارد، اشکالی ندارد بیاشامد و بعد حضرت فرمودند بول شتر و گوسفند هم همین است.

روایت چهارم: «عَنْ سَمَاعَةَ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ شُرْبِ الرَّجُلِ- أَبْوَالَ الْإِبِلِ وَ الْبَقَرِ وَ الْغَنَمِ- تُنْعَتُ لَهُ مِنَ الْوَجَعِ- هَلْ يَجُوزُ لَهُ أَنْ يَشْرَبَ قَالَ نَعَمْ لَا بَأْسَ بِهِ».[4]

راوی از امام صادق علیه السلام درباره شرب فردی که بول شتر، گاو و گوسفند را می آشامد و با آن دردش کم می شود، آیا جایز است؟ حضرت فرمودند: اشکالی ندارد.

در این چند حدیث که همه درباره بول بود، معصومین فرمودند که باکی در شرب بول نمی باشد.

نکته: در سه حدیث کلمه بول آمده در حدیث دوم چیزی که خارج از حیوان می شود، آمده که بول هم جزء آن است. اما دو حدیث اول از دو جهت اطلاق دارند هم از جهت بیع و هم از جهت شرب چه به عنوان دارو و چه به غیر عنوان دارو و در دو حدیث دوم فقط شامل آشامیدن به عنوان دارو است و اطلاق ندارد و جمع اقتضا می کند که مطلقات را به مقیدات تقیید کنیم و گفته شود شرب اگر به عنوان دارو بود، جایز است و الا جایز نیست.

 

التقرير العربي

والسنة بروایات خاصة مثل ما:

«عن النَّبِيَّ ص قَالَ: لَا بَأْسَ بِبَوْلِ مَا أُكِلَ لَحْمُهُ».[5]

و «عَنْ عَمَّارٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: كُلُّ مَا أُكِلَ لَحْمُهُ فَلَا بَأْسَ بِمَا يَخْرُجُ مِنْهُ».[6]

و «عَنْ عَمَّارٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي حَدِيثٍ قَالَ: سُئِلَ عَنْ بَوْلِ الْبَقَرِ يَشْرَبُهُ الرَّجُلُ- قَالَ إِنْ كَانَ مُحْتَاجاً إِلَيْهِ يَتَدَاوَى بِهِ (يَشْرَبُهُ)- وَ كَذَلِكَ بَوْلُ الْإِبِلِ وَ الْغَنَمِ».[7]

و «عَنْ سَمَاعَةَ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ شُرْبِ الرَّجُلِ- أَبْوَالَ الْإِبِلِ وَ الْبَقَرِ وَ الْغَنَمِ- تُنْعَتُ لَهُ مِنَ الْوَجَعِ- هَلْ يَجُوزُ لَهُ أَنْ يَشْرَبَ قَالَ نَعَمْ لَا بَأْسَ بِهِ».[8]

و الفرق بینها ان للاولیین منها مطلقة من حیث البیع و من حیث الشرب و الاکل و الاخیرتین مقیدتان بخصوص الشرب للتداوی و الجمع یقتضی تقیید لااطلاق بخصوص الشرب للتداوی.

 


BaharSound

www.baharsound.ir, www.wikifeqh.ir, lib.eshia.ir

logo