درس طب استاد ضیائی
93/10/20
بسم الله الرحمن الرحیم
موضوع: بیماری
آب آوردن شکم و دستور مصرف آب
در روایتی از امام صادق علیه السلام است که می فرماید: لَا تَدَعِ الْعَشَاءَ وَ لَوْ بِثَلَاثِ لُقَمٍ بِمِلْح وَ مَنْ تَرَكَ الْعَشَاءَ لَيْلَةً مَاتَ عِرْقٌ فِي جَسَدِهِ لَا يَحْيَا أَبَداً.[1]
گفتیم این روایت به صورت کلی نیست بلکه برای کسی است که بدنش سالم و نورمال است و غذای دیگری هم ندارد در نتیجه خوردن سه لقمه با نمک برای او از شام نخوردن بهتر است. البته به شرط اینکه فشار خون نداشته باشد و یا سرطان معده نداشته باشد. نمک زیاد و شوری زیاد مخاط معده را از بین می برد و کسانی که ده تا بیست گرم در 24 ساعت نمک می خورند این کار مخاط معده را از بین می برد و این یکی از علل ایجاد سرطان معده است. انسان سالم باید پنج تا هفت گرم در 24 ساعت نمک بخورد. احتیاط عملی این است که غذاها بی نمک باشد ولی انسان اول و آخر غذا مختصری و به مقدار یک گرم در نهار و شام نمک بخورد که کلا چهار گرم می شود.
سپس امام صادق علیه السلام در تتمه ی روایت می فرماید: اگر کسی عادت به شام نخوردن کند به امید اینکه لاغر و مانکن شود و یا شکمش کوچک شود (حتی از مستحبات این است که شکم مختصری از سینه جلوتر باشد. شکم زیاد و بزرگ موجب می شود که فرد قوس کمرش زیاد شود و دچار کمردرد گردد.) این کار موجب آسیب های ژنیتیکی در فرد می شود یعنی عرق ژنیتیکی مربوط به آن از بدن انسان از بین می برد و هرگز هم بر نمی گردد. در بحث ژنتیک آمده است که بیش از سی و یک هزار ژن در انسان شناسایی شده است. این مانند آن است که یک سلول عصبی از بین برود مثلا یک نرون عصبی از بین برود، در پزشکی جدید آمده است که سلول عصبی نمی تواند ترمیم شود و حتی اکثر پزشک ها قائلند که سلول های بنیادی برای ایجاد سلول های مرده ی عصبی وجود ندارد. بنا بر این غلاف های عصبی که دوازده غلاف است و بین مخچه و بصل النخاع و بین مهره های پنج گانه ی کمر است قابل ترمیم نیستند و اگر نرون ها و تارها و غلاف های عصبی از بین برود هرگز نمی توان آنها را جایگزین کرد و ترمیم نمود. البته با تزریق مِلین می توانند مقداری غلاف و روکش عصبی را ترمیم کنند. بنا بر این در بیماریان ام اس و بیماری تصلب متعدد شرائین مغز با این کار مقداری می توانند موجب بهبودی شوند.
یکی از علل اختلالات در خواب و اینکه فرد خواب عمیق نداشته باشد این است که شام را سر شب نمی خورد به همین دلیل مستحب است که انسان شام را در ثلث اول شب بخورد که بعد از نماز مغرب و عشاء و تعقیبات مختصر آن است. اگر کسی همیشه شام نخورد یا شام را دیر بخورد و یا اینکه شام او چرب باشد (مانند ته دیگ همراه با تخم مرغ و یا پلو همراه با کره و مانند آن.)
بیش از هفتصد نوع بیماری ژنتیکی و وراثتی شناسایی شده است که نخوردن شام موجب بروز یافتن یکی از آنها می شود.
در روایت دیگری می خوانیم:
عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِيهِ أَوْ غَيْرِهِ رَفَعَهُ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع شُرْبُ الْمَاءِ مِنْ قِيَامٍ يُمْرِئُ الطَّعَامَ وَ شُرْبُ الْمَاءِ بِاللَّيْلِ يُورِثُ الْمَاءَ الْأَصْفَرَ وَ مَنْ شَرِبَ الْمَاءَ بِاللَّيْلِ وَ قَالَ يَا مَاءُ عَلَيْكَ السَّلَامُ مِنْ مَاءِ زَمْزَمَ وَ مَاءِ الْفُرَاتِ لَمْ يَضُرَّهُ شُرْبُ الْمَاءِ بِاللَّيْلِ.[2]
اگر کسی آب را ایستاده بخورد، غذایی که خورده است برای او گوارا می شود زیرا گردش غذا در معده مناسب می شود و فرد، با این کار سردل نمی کند. البته با این شرط که فرد با هر لقمه آب نخورد. آب خوردن باید ایستاده باشد و آب را به شکل مکیدن بخورد نه قورت قورت.
کسانی که ناراحتی غیر عضوی معده دارند باید قبل و بین غذا و بعد از غذا از مایعات اجتناب کنند. مخصوصا باید نوشابه های گازدار، سن ایچ، دلستر و مانند آن اجتناب کنند. هرچند این نوشیدنی ها برای همه مضر است.
این نوع آب خوردن مخصوص روز است که باید آب را ایستاده نوشید و آن هم به شکل مکیدنی باشد. نوشیدن آب در شب موجب ماء الاصفر یا آب آوردگی شکم می شود که در پزشکی جدید به آن بیماری آسیت می گویند به این معنا که مایع شبه سِروزی بین پرده ی دیافراگم و پرده ی صفاق جمع می شود که در پزشکی جدید درمان ندارد و با سوند و سوزن آن را تخلیه می کنند. این نکته در کتاب روش تشخیص بیماری ها نوشته ی هارولد فریدمن که ترجمه شده است و در چاپ انتشارات چهر آمده است در مدخل بیماری آسیت تشریح شده است.
به هر حال برای رفع این بیماری در طب گیاهی جوشانده ی ریشه ی کاسنی (الهندباء) و برگ بارهنگ مفید است. این قوی ترین دارو برای ضد تراخم چشم و ضد عفونت های باکتریایی چشم و دارویی قوی بر ضد آسم است و هم ضد آب آوردگی شکم می باشد.
اما چیزهایی که موجب بروز بیماری آسیت و آب آوردگی شکم می شود:
1- شلوار پوشیدن و لباس های زیر را ایستاده پوشیدن بلکه باید روی چیزی نشست و شلوار پوشید. این کار موجب چند نوع بیماری می شود که از جمله دردهای التهابی مهره های کمر است زیرا این کار موجب زیاد شدن قوس کمر و به هم خوردن نظم مهره های کمر می شود. این کار موجب آب آوردگی شکم نیز می شود.
2- در شب ایستاده آب خوردن.
3- بلا فاصله بعد از حمام آب و مایعات خوردن. در روایات به خود آب اشاره شده است. هرچند مستحب است که بعد از حمام انسان کف پا را با آب سرد بشوید و باید دقت داشت که مچ پا را نباید با آب سرد شست زیرا این کار موجب درد پا می شود. انسان بعد از استحمام که عرق می کند تشنه اش می شود و فشار خونش بالا می رود. با گذاشتن کف پا در آب سرد کمی این مشکل کمتر می شود. بعد انسان باید بدن را خشک کند و بعد از پانزده تا نیم ساعت صبر کند و بعد همان گونه که در روایت است شربتی از عسل را بخورد.
4- خوردن خون مثلا کسی لثه اش خونریزی دارد و یا دندان را کشیده است و یا خون دماغ شده است. خون را نباید در این حال قورت داد زیرا موجب بیماری عفونی در روده می شود. یکی از علل بیماری آسیت نیز خوردن خون است.
اگر انسان ذبیحه ای دارد که ذبح کرده است بعد قلب و قلوه و جگر سیاه و جگر سفید و یا سیرابی و مانند آن را از حیوان بخورد، این کار موجب درد مثانه می شود. یعنی حجم مثانه گاه از داخل کوچک می شود و گاه این کار موجب سرطان های بدخیم مثانه می شود. حال اگر کسی لخته های خون موجود در جگر سیاه و یا رگ های داخل قلب را بخورد، این خون هرچند پاک است ولی خوردن آن حرام می باشد. این مانند خاک می ماند که گرچه پاک است ولی خوردنش حرام است و گاه موجب بیماری آسیت می شود.
درمان آن یکی دم کرده ی گل استخودوس است یکی دم کرده افطیمون، چای سیاه دانه با عسل یا ماساژ با روغن سیاه دانه است. با این حال بهترین دارو برای بیماری آسیت خوردن دم کرده یا جوشانده ی ریشه ی کاسنی صبح و عصر. همچنین جوشانده ی برگ بارهنگ وسط صبح و شب که هم آسم را خوب می کند بیماری توقف تنفسی و هم بیماری آسیت را. همچنین در شبانه روز یک بار به مقدار شش صدم تا بیست صدم گرم از گرد میوه ی خشک حنظل استفاده کنند. این گیاه چون سمی است باید زیر نظر متخصص گیاهی مصرف شود. کسی که این گیاه را مصرف می کند باید قند خون پائین نداشته باشد و یا اینکه اگزما نداشته باشد.
در روایت دیگر می خوانیم:
سُلَيْمَانَ بْنِ جَعْفَرٍ الْجَعْفَرِيِّ قَالَ: كَانَ أَبُو الْحَسَنِ ع لَا يَدَعُ الْعَشَاءَ وَ لَوْ كَعْكَةً وَ كَانَ يَقُولُ إِنَّهُ قُوَّةٌ لِلْجِسْمِ قَالَ وَ لَا أَعْلَمُهُ إِلَّا قَالَ وَ صَالِحٌ لِلْجِمَاعِ.[3]
شام را نباید ترک کرد حتی اگر با خوردن کعک (نان خشک) باشد این کار موجب تقویت جسم و قدرت بر جماع می شود.
در روایت دیگر از امام رضا علیه السلام می خوانیم:
وَ عَنِ الرِّضَا ع قَالَ: لَا يَخْلُو جَوْفُكَ مِنَ طَّعَامِ وَ أَقِلَّ مِنْ شُرْبِ الْمَاءِ (نباید زیاد آب خورد) وَ لَا تُجَامِعْ إِلَّا مِنْ شَبَقٍ وَ نِعْمَ الْبَقْلَةُ السِّلْق (در میان سبزی های خوردنی برگ چغندر چقدر نیکو است.)[4]
در روایات دیگر آمده است که امام صادق علیه السلام می فرماید: مراد من از السِلق برگ چغندر است نه خود چغندر.
اگر کسی بیماری قند و فشار خون دارد و یا مبتلا به بیماری استقساء باید آن را درمان کند نه اینکه زیاد آب بخورد. این مانند درختی است که اگر زیاد به آن آب رسد این کار موجب پوسیدن ریشه و خشک شدن درخت می شود. بدن انسان هم همین حالت را دارد. خون نه تنها نباید غلیظ باشد که این کار موجب سکته مغزی و قلبی می شود و نه باید بسیار رقیق شود که این موجب خونریزی شدید بینی می شود.
در چله ی تابستان 6 تا 8 لیوان و در زمستان باید 4 لیوان آب خورد آن هم باید به شکل ولرم باشد نه بسیار سرد.
همچنین انسان نباید به سراغ مجامعت برود مگر اینکه بسیار تحریک شده باشد.
حیات همه ی موجودات زنده به نمک است. همچنین در هیدروژن و اکسیژن آمده است که هیدروژن حالت انفجاری دارد و در بمب های هیدروژنی از آن استفاده می شود و همچنین اکسیژن اگر بسیار رقیق باشد به کار نمی آید از آن طرف اگر خیلی غلیظ باشد باز هم به کار نمی آید. ترکیب این دو، آب را تشکیل می دهد که بدون آن هیچ شیئی نمی تواند حیات داشته باشد. باید دقت کرد که هیدروژن و اکسیژن هر دو به تنهایی مضر است ولی وقتی با هم ترکیب می شود آن همه اهمیت می یابد.
در روایت دیگر آمده است: اذا خرج الطعام من قبل است ساعات فهو من ضرر و اذا اقام فی الجوف اکثر من اربع و عشرین ساعة فهو من ضرر.
یعنی اگر کسی غذا بخورد و کمتر از شش ساعت، آن غذا از بدنش خارج شود این علامت یک بیماری و ضرر است.
در پزشکی آمده است که روده ی بزرگ هر نه ساعت یک بار یک بار حرکت می کند. اگر این زودتر باشد گاه اسهال صفراوی یا بر اثر مشکل انتهایی روده ی کوچک یا کولیت است.
همچنین اگر غذا بیش از 24 ساعت در معده باقی بماند این علامت بیماری است. یعنی فرد یا توده دارد یا تخمه یا رفلکس یا مشکل خروجی معده یا دریچه ی پیلور دارد یا اینکه سردل کرده است یا قولنج های شکمی یا دل پیچه های یا عفوت معده و مانند آن و یا مشکل صفرا و اثنی عشر دارد. همچنین برگشت صفرا از اثنی عشر به معده که بر اثر دریچه ی خروجی معده است باید توسط متخصص حل شود. به هر حال این مقدار ماندن غذا در بدن علامت بیماری است.
البته مخفی نماند که انسان بعد از وعده غذا که حدود بیست دقیقه می گذرد شاید احتیاج به دستشویی داشته باشد ولی اگر این حالت به گونه ای باشد که فرد مجبور شود به سمت دستشویی بدود این علامت بیماری است مثلا یا استرس شدید دارد یا لیزی معده که این حالت موجب استفراغ و حالت تهوع می شود. همچنین گاه فرد بیماری تحتانی مری دارد یا اینکه به فقر بعضی از ویتامین ها مانند ب 6 مبتلا است یا اینکه در جوانی با شکم گرسنه معده های جالیزی مانند هندوانه، طالبی و گرمک زیاد خورده است که این موجب لیزی معده می شود.
در روایتی از امام صادق علیه السلام است که می فرماید: لَا تَدَعِ الْعَشَاءَ وَ لَوْ بِثَلَاثِ لُقَمٍ بِمِلْح وَ مَنْ تَرَكَ الْعَشَاءَ لَيْلَةً مَاتَ عِرْقٌ فِي جَسَدِهِ لَا يَحْيَا أَبَداً.[1]
گفتیم این روایت به صورت کلی نیست بلکه برای کسی است که بدنش سالم و نورمال است و غذای دیگری هم ندارد در نتیجه خوردن سه لقمه با نمک برای او از شام نخوردن بهتر است. البته به شرط اینکه فشار خون نداشته باشد و یا سرطان معده نداشته باشد. نمک زیاد و شوری زیاد مخاط معده را از بین می برد و کسانی که ده تا بیست گرم در 24 ساعت نمک می خورند این کار مخاط معده را از بین می برد و این یکی از علل ایجاد سرطان معده است. انسان سالم باید پنج تا هفت گرم در 24 ساعت نمک بخورد. احتیاط عملی این است که غذاها بی نمک باشد ولی انسان اول و آخر غذا مختصری و به مقدار یک گرم در نهار و شام نمک بخورد که کلا چهار گرم می شود.
سپس امام صادق علیه السلام در تتمه ی روایت می فرماید: اگر کسی عادت به شام نخوردن کند به امید اینکه لاغر و مانکن شود و یا شکمش کوچک شود (حتی از مستحبات این است که شکم مختصری از سینه جلوتر باشد. شکم زیاد و بزرگ موجب می شود که فرد قوس کمرش زیاد شود و دچار کمردرد گردد.) این کار موجب آسیب های ژنیتیکی در فرد می شود یعنی عرق ژنیتیکی مربوط به آن از بدن انسان از بین می برد و هرگز هم بر نمی گردد. در بحث ژنتیک آمده است که بیش از سی و یک هزار ژن در انسان شناسایی شده است. این مانند آن است که یک سلول عصبی از بین برود مثلا یک نرون عصبی از بین برود، در پزشکی جدید آمده است که سلول عصبی نمی تواند ترمیم شود و حتی اکثر پزشک ها قائلند که سلول های بنیادی برای ایجاد سلول های مرده ی عصبی وجود ندارد. بنا بر این غلاف های عصبی که دوازده غلاف است و بین مخچه و بصل النخاع و بین مهره های پنج گانه ی کمر است قابل ترمیم نیستند و اگر نرون ها و تارها و غلاف های عصبی از بین برود هرگز نمی توان آنها را جایگزین کرد و ترمیم نمود. البته با تزریق مِلین می توانند مقداری غلاف و روکش عصبی را ترمیم کنند. بنا بر این در بیماریان ام اس و بیماری تصلب متعدد شرائین مغز با این کار مقداری می توانند موجب بهبودی شوند.
یکی از علل اختلالات در خواب و اینکه فرد خواب عمیق نداشته باشد این است که شام را سر شب نمی خورد به همین دلیل مستحب است که انسان شام را در ثلث اول شب بخورد که بعد از نماز مغرب و عشاء و تعقیبات مختصر آن است. اگر کسی همیشه شام نخورد یا شام را دیر بخورد و یا اینکه شام او چرب باشد (مانند ته دیگ همراه با تخم مرغ و یا پلو همراه با کره و مانند آن.)
بیش از هفتصد نوع بیماری ژنتیکی و وراثتی شناسایی شده است که نخوردن شام موجب بروز یافتن یکی از آنها می شود.
در روایت دیگری می خوانیم:
عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِيهِ أَوْ غَيْرِهِ رَفَعَهُ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع شُرْبُ الْمَاءِ مِنْ قِيَامٍ يُمْرِئُ الطَّعَامَ وَ شُرْبُ الْمَاءِ بِاللَّيْلِ يُورِثُ الْمَاءَ الْأَصْفَرَ وَ مَنْ شَرِبَ الْمَاءَ بِاللَّيْلِ وَ قَالَ يَا مَاءُ عَلَيْكَ السَّلَامُ مِنْ مَاءِ زَمْزَمَ وَ مَاءِ الْفُرَاتِ لَمْ يَضُرَّهُ شُرْبُ الْمَاءِ بِاللَّيْلِ.[2]
اگر کسی آب را ایستاده بخورد، غذایی که خورده است برای او گوارا می شود زیرا گردش غذا در معده مناسب می شود و فرد، با این کار سردل نمی کند. البته با این شرط که فرد با هر لقمه آب نخورد. آب خوردن باید ایستاده باشد و آب را به شکل مکیدن بخورد نه قورت قورت.
کسانی که ناراحتی غیر عضوی معده دارند باید قبل و بین غذا و بعد از غذا از مایعات اجتناب کنند. مخصوصا باید نوشابه های گازدار، سن ایچ، دلستر و مانند آن اجتناب کنند. هرچند این نوشیدنی ها برای همه مضر است.
این نوع آب خوردن مخصوص روز است که باید آب را ایستاده نوشید و آن هم به شکل مکیدنی باشد. نوشیدن آب در شب موجب ماء الاصفر یا آب آوردگی شکم می شود که در پزشکی جدید به آن بیماری آسیت می گویند به این معنا که مایع شبه سِروزی بین پرده ی دیافراگم و پرده ی صفاق جمع می شود که در پزشکی جدید درمان ندارد و با سوند و سوزن آن را تخلیه می کنند. این نکته در کتاب روش تشخیص بیماری ها نوشته ی هارولد فریدمن که ترجمه شده است و در چاپ انتشارات چهر آمده است در مدخل بیماری آسیت تشریح شده است.
به هر حال برای رفع این بیماری در طب گیاهی جوشانده ی ریشه ی کاسنی (الهندباء) و برگ بارهنگ مفید است. این قوی ترین دارو برای ضد تراخم چشم و ضد عفونت های باکتریایی چشم و دارویی قوی بر ضد آسم است و هم ضد آب آوردگی شکم می باشد.
اما چیزهایی که موجب بروز بیماری آسیت و آب آوردگی شکم می شود:
1- شلوار پوشیدن و لباس های زیر را ایستاده پوشیدن بلکه باید روی چیزی نشست و شلوار پوشید. این کار موجب چند نوع بیماری می شود که از جمله دردهای التهابی مهره های کمر است زیرا این کار موجب زیاد شدن قوس کمر و به هم خوردن نظم مهره های کمر می شود. این کار موجب آب آوردگی شکم نیز می شود.
2- در شب ایستاده آب خوردن.
3- بلا فاصله بعد از حمام آب و مایعات خوردن. در روایات به خود آب اشاره شده است. هرچند مستحب است که بعد از حمام انسان کف پا را با آب سرد بشوید و باید دقت داشت که مچ پا را نباید با آب سرد شست زیرا این کار موجب درد پا می شود. انسان بعد از استحمام که عرق می کند تشنه اش می شود و فشار خونش بالا می رود. با گذاشتن کف پا در آب سرد کمی این مشکل کمتر می شود. بعد انسان باید بدن را خشک کند و بعد از پانزده تا نیم ساعت صبر کند و بعد همان گونه که در روایت است شربتی از عسل را بخورد.
4- خوردن خون مثلا کسی لثه اش خونریزی دارد و یا دندان را کشیده است و یا خون دماغ شده است. خون را نباید در این حال قورت داد زیرا موجب بیماری عفونی در روده می شود. یکی از علل بیماری آسیت نیز خوردن خون است.
اگر انسان ذبیحه ای دارد که ذبح کرده است بعد قلب و قلوه و جگر سیاه و جگر سفید و یا سیرابی و مانند آن را از حیوان بخورد، این کار موجب درد مثانه می شود. یعنی حجم مثانه گاه از داخل کوچک می شود و گاه این کار موجب سرطان های بدخیم مثانه می شود. حال اگر کسی لخته های خون موجود در جگر سیاه و یا رگ های داخل قلب را بخورد، این خون هرچند پاک است ولی خوردن آن حرام می باشد. این مانند خاک می ماند که گرچه پاک است ولی خوردنش حرام است و گاه موجب بیماری آسیت می شود.
درمان آن یکی دم کرده ی گل استخودوس است یکی دم کرده افطیمون، چای سیاه دانه با عسل یا ماساژ با روغن سیاه دانه است. با این حال بهترین دارو برای بیماری آسیت خوردن دم کرده یا جوشانده ی ریشه ی کاسنی صبح و عصر. همچنین جوشانده ی برگ بارهنگ وسط صبح و شب که هم آسم را خوب می کند بیماری توقف تنفسی و هم بیماری آسیت را. همچنین در شبانه روز یک بار به مقدار شش صدم تا بیست صدم گرم از گرد میوه ی خشک حنظل استفاده کنند. این گیاه چون سمی است باید زیر نظر متخصص گیاهی مصرف شود. کسی که این گیاه را مصرف می کند باید قند خون پائین نداشته باشد و یا اینکه اگزما نداشته باشد.
در روایت دیگر می خوانیم:
سُلَيْمَانَ بْنِ جَعْفَرٍ الْجَعْفَرِيِّ قَالَ: كَانَ أَبُو الْحَسَنِ ع لَا يَدَعُ الْعَشَاءَ وَ لَوْ كَعْكَةً وَ كَانَ يَقُولُ إِنَّهُ قُوَّةٌ لِلْجِسْمِ قَالَ وَ لَا أَعْلَمُهُ إِلَّا قَالَ وَ صَالِحٌ لِلْجِمَاعِ.[3]
شام را نباید ترک کرد حتی اگر با خوردن کعک (نان خشک) باشد این کار موجب تقویت جسم و قدرت بر جماع می شود.
در روایت دیگر از امام رضا علیه السلام می خوانیم:
وَ عَنِ الرِّضَا ع قَالَ: لَا يَخْلُو جَوْفُكَ مِنَ طَّعَامِ وَ أَقِلَّ مِنْ شُرْبِ الْمَاءِ (نباید زیاد آب خورد) وَ لَا تُجَامِعْ إِلَّا مِنْ شَبَقٍ وَ نِعْمَ الْبَقْلَةُ السِّلْق (در میان سبزی های خوردنی برگ چغندر چقدر نیکو است.)[4]
در روایات دیگر آمده است که امام صادق علیه السلام می فرماید: مراد من از السِلق برگ چغندر است نه خود چغندر.
اگر کسی بیماری قند و فشار خون دارد و یا مبتلا به بیماری استقساء باید آن را درمان کند نه اینکه زیاد آب بخورد. این مانند درختی است که اگر زیاد به آن آب رسد این کار موجب پوسیدن ریشه و خشک شدن درخت می شود. بدن انسان هم همین حالت را دارد. خون نه تنها نباید غلیظ باشد که این کار موجب سکته مغزی و قلبی می شود و نه باید بسیار رقیق شود که این موجب خونریزی شدید بینی می شود.
در چله ی تابستان 6 تا 8 لیوان و در زمستان باید 4 لیوان آب خورد آن هم باید به شکل ولرم باشد نه بسیار سرد.
همچنین انسان نباید به سراغ مجامعت برود مگر اینکه بسیار تحریک شده باشد.
حیات همه ی موجودات زنده به نمک است. همچنین در هیدروژن و اکسیژن آمده است که هیدروژن حالت انفجاری دارد و در بمب های هیدروژنی از آن استفاده می شود و همچنین اکسیژن اگر بسیار رقیق باشد به کار نمی آید از آن طرف اگر خیلی غلیظ باشد باز هم به کار نمی آید. ترکیب این دو، آب را تشکیل می دهد که بدون آن هیچ شیئی نمی تواند حیات داشته باشد. باید دقت کرد که هیدروژن و اکسیژن هر دو به تنهایی مضر است ولی وقتی با هم ترکیب می شود آن همه اهمیت می یابد.
در روایت دیگر آمده است: اذا خرج الطعام من قبل است ساعات فهو من ضرر و اذا اقام فی الجوف اکثر من اربع و عشرین ساعة فهو من ضرر.
یعنی اگر کسی غذا بخورد و کمتر از شش ساعت، آن غذا از بدنش خارج شود این علامت یک بیماری و ضرر است.
در پزشکی آمده است که روده ی بزرگ هر نه ساعت یک بار یک بار حرکت می کند. اگر این زودتر باشد گاه اسهال صفراوی یا بر اثر مشکل انتهایی روده ی کوچک یا کولیت است.
همچنین اگر غذا بیش از 24 ساعت در معده باقی بماند این علامت بیماری است. یعنی فرد یا توده دارد یا تخمه یا رفلکس یا مشکل خروجی معده یا دریچه ی پیلور دارد یا اینکه سردل کرده است یا قولنج های شکمی یا دل پیچه های یا عفوت معده و مانند آن و یا مشکل صفرا و اثنی عشر دارد. همچنین برگشت صفرا از اثنی عشر به معده که بر اثر دریچه ی خروجی معده است باید توسط متخصص حل شود. به هر حال این مقدار ماندن غذا در بدن علامت بیماری است.
البته مخفی نماند که انسان بعد از وعده غذا که حدود بیست دقیقه می گذرد شاید احتیاج به دستشویی داشته باشد ولی اگر این حالت به گونه ای باشد که فرد مجبور شود به سمت دستشویی بدود این علامت بیماری است مثلا یا استرس شدید دارد یا لیزی معده که این حالت موجب استفراغ و حالت تهوع می شود. همچنین گاه فرد بیماری تحتانی مری دارد یا اینکه به فقر بعضی از ویتامین ها مانند ب 6 مبتلا است یا اینکه در جوانی با شکم گرسنه معده های جالیزی مانند هندوانه، طالبی و گرمک زیاد خورده است که این موجب لیزی معده می شود.
