موضوع: ذکر درمانی

طب المعصومین بر چهار اصل استوار است:

    1. پرهیز صحیح که سرچشمه ی همه ی دواها می باشد.

    2. بعد پیشگیری صحیح مانند واکسن ها مطرح می شود

    3. مرحله ی بعد علاج است که همان درمان است که البته بیماری امکان بازگشت دارد.

    4. و بعد سخن از شفاء است یعنی درمان به گونه ای که بیماری تا آخر عمر انسان بر نمی گردد.

امروز در قسم چهارم بحث می کنیم. انسان چهار جزء دارد: جسم، روان که همان ذهنیات است، روح و نور. استشفاء گاه به قرآن است و گاه به صدقه ی شرعی و گاه به نذر شرعی (مانند آنچه امیر مؤمنان علی علیه السلام و حضرت زهرا سلام الله علیها انجام دادند که سه روز روزه گرفتند)

دیگر استشفاء به دعای شرعی مأثوره است یعنی دعایی که از ناحیه ی معصوم به دست ما رسیده است.

دیگر استشفاء به نماز است زیرا یکی از بیماری های روانی استرس شریع، ترس، عدم تمرکز صحیح، اختلال شخصیت توأم با ترس کاذب، اختلال پوچ گرایی است. نماز به قصد قربت همه ی این مشکلات را حل می کند. البته نمازی که انسان می خواند باید صحیح و به شکل نماز خاشعین و با قربت باشد یعنی انسان از لقمه ی شبهه ناک پرهیز کند و حضور قلب در نماز داشته باشد. در خاطرات شهید چمران آمده است وقتی در محاصره قرار گرفت بلند شد دو رکعت نماز خواند و از خداوند کمک خواست. انسان نباید به علم و قدرت و تدارکات پادگان و مانند آن بسنده کند.

انسان هنگام استشفاء به قرآن باید به کلام قرآن ناطق که چهارده معصوم هستند نیز توجه داشته باشد. قرآن و اهل بیت باید در کنار هم باشند تا انسان هرگز به گمراهی کشیده نشود.

مِنَ الْفِرْدَوْسِ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص‌ خَمْسٌ يَذْهَبْنَ‌ بِالنِّسْيَانِ‌ وَ يَزِدْنَ فِي الْحِفْظِ وَ يَذْهَبْنَ بِالْبَلْغَمِ السِّوَاكُ وَ الصِّيَامُ وَ قِرَاءَةُ الْقُرْآنِ وَ الْعَسَلُ وَ اللُّبَانُ.[1]

یعنی برای اینکه انسان تمرکز کامل داشته باشد و برای برداشت اطلاعات دچار مشکل نشود و توان بازبینی اطلاعات در او زیاد باشد که در نتیجه ضریب خلاقیت در او افت نکند و همچنین برای اینکه حافظه ی او زیاد شود باید بلغم اضافی که همان رطوبات اضافی بدن و مغز است (و به آن موکوس می گویند) در او کم شود.

یکی همان مسواک زدن است. خلال دندان در جایی که آب است باید بعد از غذا باشد یعنی شیر آب را کمی باز می کنند و بعد از خلال هر دندان، آن را زیر آب بشویند. مسواک نیز قبل از هر وضو مستحب است و در روایت آمده است که چنین مسواکی از سنن وضو است. مسواک زدن بعد از غذا باکتری های مفید دهان را از بین می برد. در فضای دهان و حلق بیش از پانصد نوع باکتری است که حدود هفت یا هشت مورد آن مضر می باشد. اکثریت باکتری هایی که در معده و روده است نیز اکثرا مفید می باشد. یکی از علل ابتلاء به آنفلونزاهای مکرر کمبود باکتری در معده و روده است. تعداد باکتری ها مفید در روده و معده از تعداد درخت و درخچه های جهان بیشتر است.

مسواک زدن همچنین قبل از خواب و قبل از خواندن نماز شب در سحر مستحب است. بنا بر این بلا فاصله بعد از غذا نباید مسواک زد بلکه باید خلال کرد آن هم با خلالی تمیز و در جایی که آب هست و الا خلال کردن موجب فقر است. مثلا بعضی با چوبی که در جانمازشان است به دندان می کشند یا خلال می کنند و یا با هر چیزی که به دستشان می رسد مانند سنجاق و نوک ناخن و غیره خلال می کنند که عمل بسیار مذمومی است. همچنین خلال را باید به شکل عرضی خلال کرد و نباید بین دندان ها برد.

اگر غذای فاسد شده و مانده در بین دندان رود هم موجب پوسیدگی دندان می شود و هم موجب خونریزی لثه می شود و فرد دچار افتادگی لثه می شود.

در رساله ی ذهبیه آمده است که اگر انسان می خواهد شیرینی بخورد ابتدا به مقدار یک کف دست نان یا یک لقمه، نان بجود و بخورد تا شیرینی به دندان او آسیب نزند. البته نان هم باید سبوس دار و طبیعی و بدور از جوش شیرین باشد.

دومین چیزی که در روایت فوق آمده است روزه است. دیگر، عسل طبیعی و همچنین لبان که همان کندر خوراکی مرغوب است که مایل به سفید یا زرد مات است. همچنین است قرائت قرآن.

مكارم الأخلاق قَالَ النَّبِيُّ ص‌ مَنْ‌ لَمْ‌ يَسْتَشْفِ‌ بِالْقُرْآنِ فَلَا شَفَاهُ اللَّهُ.[2]

اگر کسی به هم و غم مبتلا است صله ی ارحام کند و به والدین احسان کند و نمازش را در اول وقت بخواند.

همچنین است ذکر: لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم و سه بار الله اکبر و ذکر زیاد صلوات و خواندن هر شب سوره ی واقعه و یا به جای آن هر شب جمعه بسیار مفید است. سوره ی واقعه موجب می شود که فرد از دوستداران امیر مؤمنان علی علیه السلام باشد و خداوند او را دوست خواهد داشت و دوستی او را در دل مردم می اندازد و چنین کسی روی فقر و نکبت را نخواهد دید.

همچنین است استفاده از توسل. حضرت یعقوب به لباس یوسف توسل جست و جسمش بینا شد. (قابل توجه وهابی ها که توسل را صحیح نمی دانند.). یکی از راههای توسل، توسل به معصوم است و حتی معصوم نیز به رسول خدا (ص) توسل می جوید:

عَنْ عَلِيٍّ ع أَنَّهُ قَالَ: اعْتَلَ‌ الْحَسَنُ‌ ع فَاشْتَدَّ وَجَعُهُ فَاحْتَمَلَتْهُ فَاطِمَةُ ع فَأَتَتْ بِهِ النَّبِيَّ ص مُسْتَغِيثَةً مُسْتَجِيرَةً وَ قَالَتْ لَهُ يَا رَسُولَ اللَّهِ ادْعُ اللَّهَ لِابْنِكَ أَنْ يَشْفِيَهُ وَ وَضَعَتْهُ بَيْنَ يَدَيْهِ فَقَامَ ص حَتَّى جَلَسَ عِنْدَ رَأْسِهِ (در بقیه ی روایات آمده است که مستحب است نزد سر مریض بنشینند) ثُمَّ قَالَ يَا فَاطِمَةُ يَا بُنَيَّةِ إِنَّ اللَّهَ هُوَ الَّذِي وَهَبَهُ لَكِ وَ هُوَ قَادِرٌ عَلَى أَنْ يَشْفِيَهُ فَهَبَطَ عَلَيْهِ جَبْرَئِيلُ فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ إِنَّ اللَّهَ جَلَّ وَ عَزَّ لَمْ يُنْزِلْ عَلَيْكَ سُورَةً مِنَ الْقُرْآنِ إِلَّا وَ فِيهَا فَاءٌ وَ كُلُّ فَاءٍ مِنْ آفَةٍ مَا خَلَا الْحَمْدَ فَإِنَّهُ لَيْسَ فِيهَا فَاءٌ فَادْعُ قَدَحاً مِنْ مَاءٍ فَاقْرَأْ فِيهِ الْحَمْدَ أَرْبَعِينَ مَرَّةً ثُمَّ صُبَّهُ عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ يَشْفِيهِ فَفَعَلَ ذَلِكَ فَكَأَنَّمَا أُنْشِطَ مِنْ عِقَالٍ.[3]

عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ أَحْمَدَ الْمِنْقَرِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا إِبْرَاهِيمَ ع يَقُولُ‌ مَنِ اسْتَكْفَى‌ بِآيَةٍ مِنَ‌ الْقُرْآنِ مِنَ الشَّرْقِ إِلَى الْغَرْبِ كُفِيَ إِذَا كَانَ بِيَقِينٍ.[4]

الْعُيُونُ، بِالْأَسَانِيدِ الثَّلَاثَةِ عَنِ الرِّضَا عَنْ آبَائِهِ عَنْ عَلِيٍّ ع قَالَ: ثَلَاثَةٌ يَزِدْنَ‌ فِي‌ الْحِفْظِ وَ يَذْهَبْنَ بِالْبَلْغَمِ قِرَاءَةُ الْقُرْآنِ وَ الْعَسَلُ وَ اللُّبَانُ.[5]

قرائت قرآن به معنای خواندن با فهم است یعنی خواندن قرآن به همراه ترجمه و تفسیر صحیح.

تلاوت قرآن یعنی خواندن با تدبر باشد.

روخوانی قرآن به معنای صحیح خواندن قرآن است یعنی کلمه ی قرآن را صحیح بخوانند.

تجوید به معنای خواندن الفاظ قرآن همراه با قواعد صحیح صوت.

تفکر در قرآن اعم از تفکر و تعقل و تحقیق و پژوهش در مورد قرآن صامت و ناطق هم باید وجود داشته باشد. در انجام این کار نباید به یک تفسیر بسنده کرد.