درس نهایة الدرایة استاد محمد غیاثی

موضوع: مباحث الفاظ/عام و خاص23 /اجمال مخصص11

○نهایه‌الدرایه‌

ج۲ص۴۶۲س۱۱تعلیقه۲۹۶

-عام و خاص۲۳/ اجمال مخصص۱۱

۱. دفع اشکال:

یک.متعلق نذر، عبادتی ذاتی است.

دو. عدم امر به این عبادت ذاتی، یا به جهت مانع از امر و یا به جهت مفسده در آن است به طوری که با نذر خارجی، آن مانع و یا مفسده مرتفع می‌شود.

سه.پس حرمت ذاتی صوم و احرام - نه حرمت تشریعیِ آن دو - با عبادیت ذاتیِ آن‌ها منافات ندارد.

چهار.دلیلی بر رجحان فعلی منذور تحقق ندارد.

پنج.در منذور معتبر است که عملی باشد که قابلیت برای خداوند بودن داشته باشد.

شش.‌بعد از ارتفاع حرمت ذاتی به واسطه نذر خارجی، مانعی از وجوب وفاء وجود نخواهد داشت.

۲.ان قلت:پاسخی دیگر از اشکال

یک.عنوان راجح، تقدم طبعی بر التزام جدّی دارد چون متعلقِ آن است.

دو.التزام جدّی، تاخر طبعی از عنوان راجح دارد.

سه.عنوان راجح، معلول و متاخر از نذر (التزام جدی) نیست.

چهار.عنوان راجح و التزام جدّی، مقارنت در وجود دارند.

پنج.‌ منافاتی میان تقدم طبعی و تاخر طبعی از یک سوی و مقارنت در وجود از سوی دیگر وجود ندارد.

شش. پس محذور تقدم شیء بر خودش لازم نخواهد آمد.

۳.قلت:نقد پاسخ مزبور

یک.عنوان راجح، مترشح و مقتضای مصلحت است.

دو.این مصلحت ملازمه وجودی با نذر دارد.

سه.ملازمه وجودی یا مبتنی بر علیت و معلولیت است و یا مبتنی بر معلول بودن هر دو برای شیء سوم.

چهار.غیر از نذر، شیء سومی وجود ندارد.

پنج.پس علتِ مصلحت، همان نذر و التزام جدی است.

شش.پس نذری که متاخر است باید متقدم باشد.

هفت.‌پس لازم آمد تقدم شیء بر خودش.

۴.الا ان یقال:

یک.عنوان راجح با صیغه انشایی حادث ‌می‌شود.

دو.این عنوان تقدم طبعی بر التزام جدی دارد چون متعلقِ آن است.

سه.عنوان راجح و التزام جدی معلول صیغه انشایی بوده و از این حیثیت، معیت طبعی دارند.