موضوع: تفسیر قرآن (آیه ششم سوره مبارکه بقره):

در بیان نمونه ای از کفر جهلی با استناد به آیه ۲۴ سوره مبارکه جاثیه اظهار داشت: در این آیه شریفه آمده است « گفتند که زندگی بجز همین زندگی دنیا نیست ، بعضی می میرند و بعضی دیگر زنده می شوند و ما را جز روزگار نمی میراند، آنها هیچ علمی به این مطلب ندارند و جز این نیست که خیال بافی می کنند و تخمین میزنند» از این رو به نظر می رسد، این آیه شریفه درباره كلام کفاری است كه بر اساس ظن و گمان منکر حقیقت می شوند.

فردی می خواست با امام صادق(ع)، درباره وجود خدا بحث کند هنگامی که امام از طواف فارغ شد، او نزد امام آمد و در برابرش نشست، گروهی از شاگردان امام نیز حاضر بودند، آن‌گاه امام(ع) در آغاز فرمود: قبول داری که این زمین زیر و رو و ظاهر و باطن دارد؟ آن فرد گفت: آری قبول دارم، سپس امام(ع) فرمودند:

آیا زیر زمین رفته‌ای؟ می‌دانی که در زیر زمین چه خبر است؟ و او پاسخ داد که چیزی از زیر زمین نمی‌دانم، ولی گمان می‌کنم که در زیرزمین، چیزی وجود ندارد، امام (ع) فرمودند: گمان و شک، یک‌نوع درماندگی است، آن‌جا که نمی‌توانی به چیزی یقین پیدا کنی. آیا به آسمان بالا رفته‌ای؟ آیا می‌دانی که در آسمان چه خبر است و چه چیزها وجود دارد؟ دوباره پاسخ شنید که خیر در این حال امام(ع) فرمودند: عجب! تو که نه به مشرق و نه به مغرب رفته‌ای، نه به داخل زمین فرو رفته‌ای و نه به آسمان بالا رفته‌ای، و نه بر صفحه آسمان‌ها عبور کرده‌ای تا بدانی در آن‌جا چیست، و با آن همه جهل و نا آگاهی، باز منکری که آنجا کسی وجود دارد؟ آیا شخص عاقل چیزی را که از وجود آن آگاه نیست، آن را انکار می‌کند؟ سپس امام علی (ع) توضیح دادند که تو نسبت به وجود خدا شک داری نه این که منکر او باشی، وی گفت همینطور است ، در ادامه امام قدری درباره ادله خدا شناسی صحبت کرد و او ایمان آورد.

استناد به روایاتی از امام علی (ع) و امام صادق (ع): در روایت آمده است که اگر بندگان، آن گاه كه نمى دانستند درنگ مى كردند،منکر آن نمی شدند و کافر نمی شدند بلکه درنگ و تحقیق آنها موجب می شد که راه حق را پیدا کنند.

« انكار كردند آيات نهی را و حال آنكه در نفس خود يقين پيدا كردند از روى ظلم و تكبر و بلند پروازى، پس نظر كن چگونه بوده است عاقبت فساد كنندگان » گفت: در این آیه شریفه به کفر علمی اشاره شده است یعنی کسانی که به صورت قلبی علم دارند، اما در پی عناد و تكبر و نخوت یا هر انگیزه دیگر علم خود را می پوشانند و حقیقت درونی خویش را منکر می شوند.

« و چون ایشان را از جانب خدا کتابی آمد و او را شناختند، هر چند کتابشان را هم تصدیق کرده بود و با آنکه زان پیش خواستار پیروزی بر کافران بودند به او ایمان نیاوردند که لعنت خدا بر کافران باد.»، این نوع از کفر را نیز کفر علمی برشمرد و بیان کرد: در این آیه شریفه صحنه‌ى دیگرى از لجاجت‌ ها و هوا پرستى‌ هاى یهود را مطرح مى‌ کند که آنها بر اساس بشارت‌ های کتب آسمانی علم به ظهور پیامبر (ص)، داشتند ولى بعد از ظهور پیامبر اسلام، با آنکه نشانه‌ هاى وى را موافق با آنچه در تورات بود یافتند، کفر ورزیدند.